Demirciler, eski çağlardan bu yana toplum içinde saygın bir yeri olan zanaatçılardandır. Orta Asya'da yaşayan türkler arasında, demir ve ona biçim veren demircinin toplum içinde ayrı bir yeri vardı. Demirciler işbilir, güvenilir, güçlü ve bilgi bir kişiliğin simgesi sayılırlardı. Doğa üstü güçleri olduğuna inanılırdı.

 

       Demircilerin Şaman inanışlarına göre kutsal sayılan ateş, su, hava (körük) gibi madenlerle çalışmalarının bunda etkili olduğu öne sürülür. Demir dekoratif sanatlar alanına 19. yüzyıl sonunda girmiştir. Bu tür etkinlikler eskiden, çilingir adıyla anılırdı. İlk fırınların ve döküm evlerinin ortaya çıkışı insanlık tarihinde önemli bir dönüm noktasını oluşturur. Kesinlikle bir doğu sanatı olan demircilik Hint-Avrupa istilaları sırasında yayıldığı ve özellikle Ketler bu alanda çok başarılı oldular.

 

       14. Yüzyılda yeni teknik gelişmeler bu zanaatın bir ölçüde gerilemesine yol açtı. Süslemeler için çelik kalemle kesilmiş demir levhalar kullanılmaya başlandı. Yüzyılın sonuna doğru buna eğe işleri de eklendi. Parçaları tutturmada da perçin çivilerden yararlanıldı. 15. yüzyıldaysa büyük bir başarı ve gelişme sağlayacak olan yeni bir yöntemin bulunması, süslemede geleneksel demircilik çalışmalarının payını daha da azalttı. Demir iskeletin üstüne perçinlenen, çekiçle soğuk olarak işlenmiş sac levhalar kullanıldı. Bu süsleme biçimi özellikle Avusturya, İtalya ve İspanya'da gelişti. Külçe demiri işleyerek biçimlendirmeye dayanan bir teknikle birleşerek başarılı ürünler (korkuluklar, tırabzan parmaklıkları ) ortaya koydu.

 

       Artık yapıtı oluşturan, demir işçiliğine ve malzemeye özgü olanaklar değil, mimari ve dekoratif kaygılardır. Demirleri zıvana ve zıvana diliyle birleştirmeye dayanan yeni teknik bu özelliğin daha sonraki yüzyılda sürdürülmesini kolaylaştırdı. Bunun üzerine de dövme demirden yapılmış işler çok tutulmaya başlandı. Bu ilgi dövme demirin çekiçle işlenmiş saç levhalarla birlikte kullanılması sonucunu doğurarak kıvrık dal biçimindeki süslemelere değer kazandırdığı gibi, daha sonraları da demir eşyayı çakıllar ve deniz kabuklarıyla süslemeye dayanan bir anlayış oluşturdu.

 

       Demircilik 18. yüzyılda olduğu gibi bu dönemde de yeni dekoratif üslubun tanımlanmasına katkıda bulundu. 1930'lardan başlayarak işlenen maddenin olanaklarıyla sınırlanmış ve ortaya konan yapıtta demir işçiliğinin ustalığını görmeyi sağlayan daha geometrik demir şekilleri yapılmaya başlandı. Demirciler yeni teknikler arasında, çalışmalarını niteliğine zarar vermeyecek olan oksijen ya da elektrik kaynağı, ortaçağın ağır çekicinin yerini alan makineli çekiç, delgi makinesi gibi yeniliklerden yararlanmaktan kaçınmadılar.

 

       Günümüzde 10 m yüksekliğindeki anıtsal kapılardan, küçük süs eşyalarına ve mobilyalara kadar çeşitli demir eşyalar yapılmaktadır.